5 weken verder..

Wat gaat de tijd snel, 7 weken vliegen om. Nog maar 2 weekjes te gaan voor we terug vliegen naar NL..
In de afgelopen weken heeft Corné een aantal dagdelen met een klein groepje tieners het douche/toilet gebouw van de Bridge opgeknapt. Eerst alles schuren en daarna een frisse lik verf. De jongens hebben genoten om dit te mogen doen, dit was echt iets nieuws voor ze!

Aan de slag!

 

Ja, dit zijn tieners, geen kinderen...! er is zelfs een 17-jarige onder!

De achtergrond van deze kinderen weten we uit de verhalen en, zoals ik al eerder benoemd heb, zien we deels ook als we om ons heen kijken op de straat. Vuilnis zoeken, dit was ook hun bezigheid én 'toekomst'. 
Onlangs ben ik (Erika) mee op bezoek geweest bij een aantal ouders van kinderen. Het is altijd nog schokkender om te zíen, wat ik al weet. En waar ook ter wereld, het wordt niet makkelijker om armoede in de ogen te kijken.
Een huis, wat geen huis te noemen is. Een afdakje slechts, met 3 wanden van hout en zeil, met een 'dak' wat niet al het water tegenhoud. De vloer is een meter hoger gemaakt van bamboehout, voor de regentijd. Zodat het gezin niet in het water en de modder slaapt als het hier een modderpoel is. Wel zullen ze daar gelijk in stappen als ze hun woonkamer/bed van 3 bij 2 met z'n 8en (vader, moeder en 6 kids) zullen verlaten. Aan de wand bungelt een bakje met wat tandenborstels: fijn om te zien, ook schrijnend als ik denk aan mijn toilettas.. 

Wat een zegen is een project als Bridge of Hope dan voor deze community. Niet alleen de kinderen krijgen scholing. Ook de ouders worden ondersteunt met oa (afhankelijk van de nood van het gezin maar ook de verantwoordelijkheid die de ouders zelf nemen) rijst, bezoek van social workers, maandelijkse oudermiddagen, en soms ook een microkrediet.

Als we niet op de fiets ergens kunnen komen bellen we meestal Vansan, hij is goede vrienden met onze jongens, als een lieve opa! Als Juda hem ziet, drukt hij de palm van beide handen tegen elkaar om hem te begroeten zoals hier gebruikelijk is! En Manuel roept 'Joom reep sue' en zit als eerste in de tuk-tuk :)

 

Alle kinderen, wat zien ze er fris en netjes uit en wat zijn ze blij met hun outfit en deze plek waar ze gezien worden!

Genieten om Manuel te zien genieten van contact met andere kinderen, al mist hij zijn vriendjes en school uit Nederland wel! Regelmatig gaat het over hen en bedenken we wat ze nu in NL aan het doen zijn..

Cambodjaantjes ;), kadootje van een lief teamlid

Inmiddels is Manuel 5 jaar: o wat is hij blij! Ook heeft hij een erg leuk feestje gehad wat we vierden samen met ons team hier. Wat een gezelligheid en ook is hij verwend met leuke kadootjes. Vorig jaar waren we in Roemenië, nu in Cambodja.. Voor ons zijn dan vragen 'hoe kunnen we Manuel een leuke verjaardag geven, ook zonder familie en vriendjes van thuis'. Misschien interessant voor u/jou om eens te bedenken waardoor/wanneer je je echt jarig voelt. We vinden het echt fijn om te merken dat ook in het buitenland Manuel zich echt jarig voelt! Al missen we de familie en vriendjes heus wel..

Zooo blij met alle kadootjes van het team!

Ik kijk, jij kijkt, hij kijkt, wij kijken, wij-worden-bekeken...

Hmmm ja, dat laatste is soms een gevoel wat ik niet zo prettig vind. Laat mij gewoon, ik ben ik en jij bent jij oke?! Maar tegelijk als ik dan even een 'stapje terugdoe' bij mezelf dan realiseer ik me weer dat alle mensen hetzelfde zijn:
wij Nederlanders bekijken elkaar ook graag op/vanaf een terrasje is het niet? laat staan als iemand er toch net iets anders uitziet, en net even anders doet dan je gewend bent, logisch toch dat je dan wat langer kijkt.
Doen wij ook bij de Cambodjanen (dit woord kennen ze trouwens niet, ze herkennen zich zelf als 'Khmer' spreek uit als 'Kmei')!

Zaza ('s) op bezoek
Het lievelingsboek van Manuel is ook mee gegaan op reis: Pluk van de Petteflat wordt bijna elke dag voorgelezen of zelf doorgebladerd. Wie Pluk kent, kent ook Zaza, zijn kleine vriendje die bij hem woont en leeft van Pluk's appelschilletjes: een kakkerlak.
We zaten er al op 'wachten' tot wij 'onze' Zaza's zouden gaan ontmoeten, en we hoefden niet lang te wachten. Lekker groot en dik, dus ze verhongeren hier niet da's duidelijk. Mooi meegenomen dat we Pluk's kleine vriend konden gebruiken als voorbeeld om de eerste schrik op te vangen bij het zien van dit wezen :p.

'Yes, teacher, thank you teacher'
Inmiddels zitten we volop in het ritme van les geven. Voor wie zich afvraagt hoe doen jullie dat praktisch met de kids: als ik lesgeef is Corné thuis en andersom. Het blijft een uitdaging. Voorbereiden kost relatief veel tijd (soms twee keer de tijd van het lesgeven zelf, geen idee voor de teachers onder jullie of dit 'normaal' is). Het blijft lastig inschatten op welk 'level' zowel de kinderen als de staff gemiddeld zitten. Denk je de ene keer, het kon wel wat uitdagender, de volgende keer blijkt die uitdaging een stap te veel gevraagd te zijn.. Leerzaam voor ons in ieder geval!
Ik vind het leuk om te ontdekken en experimenteren met juf te zijn! Corné heeft dit iets minder, maar wordt wel op handen gedragen door de staff ;). Vroeg ik pas aan een aantal oudere dames hoe ze engels vonden, werd er gegiecheld en gemompeld 'handsome teacher', haha.

Pnom Penh
Ons oorspronkelijke plan was deze 7 weken in Siem Reap te blijven, maar de afgelopen week merkten Corné en ik beide een verlangen om verder te kijken. Niet vanuit toeristisch oogpunt, zo aantrekkelijk schijnt Pnom Penh niet te zijn..., maar om verder kennis te maken met het team waar SR deel van uitmaakt en te zien wat er verder in Cambodja gedaan wordt. We geloven dat dit verlangen niet voor niets boven komt en dat het goed is om te onderzoeken. Waarschijnlijk gaat Corné dit voor een dag of 3 doen, omdat we het voor de jongens niet nodig vinden om 8 uur te hobbelen in een krappe bus en daarna van de een naar de andere plek gesleept te worden.

Vanaf volgende week zal Corné bij BOH ook wat gaan klussen, en dit niet in zn eentje, maar hij zal dan een aantal jongens (tieners) 'lesgeven' hoe ze dit zelf kunnen doen.
Het is wel duidelijk dat er nog een hoop te leren valt voor de Khmer. Niet omdat ze dom zijn! Maar op de een of andere manier (we vermoeden mede door de Pol Pot-tijd) lijkt het wel of er gat is geslagen in de algemene ontwikkeling van een hele generatie zodat ook zij dit niet door konden/kunnen geven. 
Zo was ik pas op een maandelijkse ouderbijeenkomst: ouders van de kinderen die in het programma 'zitten' van BOH worden getraind op allerlei basale onderwerpen (en ook de kinderen krijgen over sommige onderwerpen dezelfde input). 
Zo was er pas een bijeenkomst over hygiene en vertelde een ouder terug dat zij van haar kind had geleerd hoe, waarom en wanneer je handen moet wassen..
Deze keer ging het over voeding. Ik was geschokt om te horen dat de meeste mensen alleen rijst eten. Niet altijd alleen omdat ze arm zijn, maar ook 'gewoon' omdat ze niet weten dat het belangrijk is om verschillende voedingstoffen tot ons te nemen voor energie, groei en ontwikkeling. Zelfs onderwijzers van overheidsscholen weten dit lang niet altijd..

Bij deze nog even een rijtje foto's:
 

lekker samen lego-en

voorleesmomentje

oa nog levende krabben op de markt (de zwarte in de rode teil vooraan)

joehoe, een wens in vervulling voor Manuel: na een lesje afdingen eindelijk een voetbalshirt én broek in bezit

bouwput naast ons huis: erg leuk om het proces te volgen, zeker voor alle mannen van Iperen ;), maar af en toe iets minder qua geluid...

pannekoeken smaken overal ter wereld + goed teamwork ;)

de BOH kids tijdens een officiële fotosessie!

   

2 2ehands-fietsen gekocht bij een 'inloopfietsenwinkel': bestelling 2 fietsen, wachttijd om met stevige fiets en al weer te vertrekken: 2 uur. Ja ja, we ontwikkelen ons geduld hier! (lopen in de hitte bleek niet echt te werken, met fietsen heb je nog een windje en kom je een eindje verder).

en tadaa, met Juda in de draagzak (fietsstoeltje hadden ze niet, Marja we gebruiken'm hier elke dag!). Warm maar perfect!

Samen kleuren

samen lachen

samen Zwemmen, Manuels favoriet ;)

samen eten op 'Khmer-wijze': met zn allen op kleedjes op de grond opeten wat je samen hebt meegebracht

Juda slaapt zelfs door vanuit de draagzak de hangmat in!

 

Foto's!

pak me dan - deze is niet echt (nee?). de krokodillen in de tuin naast de kerk wel! kijken we elke zondag even naar!

Even de helm van de tuk-tuk driver gehaald om te passen

Manuel op de praatstoel... er waren nederlanders op bezoek bij onze duitse teamleden en toen hij eenmaal aan de klets raakte, kon hij bijna niet ophouden..

Maf doen kan altijd, heb je elkaars taal niet voor nodig ;)

Lekker buiten spelen

mooi!

Engelse les voorbereiden onder stoomtemperaturen

Relaxmomentje van Juda: bellen met ..;)

MMM lekker en gezond: kokosmelk uit een verse kokosnoot

lekker een momentje samen: met dank aan lieve teamleden

Khmer eten

nog even terug het vliegtuig in: vader en zoon (filmpje dus geen aandacht voor mama ;))

Zo zie je eruit als je speelt in warm en stoffig Cambodja

paardje rijden als broers

crea Juda

vers tropisch fruit: lekker

Draegon fruit: mmm

Kameleon of hagedis: de kenner mag het zeggen, volgens mij kameleon

Plezier met Kamhee (hoe oud schatten jullie hem??)

afkoelen in het zwembad (ik heb nog nooit zo graag gewild geloof ik). De mannen van Iperen :)

LOL!

Amok: visstoofpotje uit een kokosnoot

Weekje verder..

Deze keer veel foto's om wat beelden mee te geven van hier. Tegelijk staan de beelden die er écht toe doen er niet bij, die zijn (nog) te kwetsbaar om (zomaar) op beeld te zetten en/of het is er nog niet van gekomen omdat we ook niet de hele dag achter onze camera rond willen lopen;). Die beelden wil ik hier wel voor jullie omschrijven:

- een klas vol kinderen/tieners: wat zijn ze klein en tenger... ik schat ze allemaal 4 jaar jonger dan ze in werkelijkheid zijn (10-14 jaar) - al weet ik dat ze álles weten van de 'werkelijkheid'. De tieners uit mijn (Erika's) klas zijn gezegend dat ze uit een ander beeld wat we hier tegenkomen konden stappen..

- het beeld van jongens en meisjes die vaak in twee of drietallen rondscharrelen langs de kant van de weg, met over 1 schouder een vuilniszak. Bij elke hoop afval stoppen ze en zoeken ertussen naar recyclebare spullen die ze kunnen verkopen.
Ben me al lang niet bewust geweest wat ik zoal in de prullenbak gooi en waar zij dan met hun handen door heen moeten om iets te vinden. Ookal gaat het afval hier op 1 hoop, we proberen het toch weer te scheiden om het ze bij onze afvalplek in ieder geval iets makkelijker te maken..

- de twinkeling in de ogen van de kinderen als je even tijd voor ze neemt (zowel in de klas, als onderweg, als 'thuis' de buurkinderen)

- ratten die wegrennen langs de kant van de weg. De weg, in ieder geval de kant van de weg is vaak 1 lange vuilnisbelt.. met bijbehorende geur..

- een eindeloze stroom brommers en scooters over de weg, uitlaatgassen te over

- het gevoel van altijd maar gezien worden :(

- de aanblik van alle huisaltaren. Voor elk huis 1, met bijbehorende wierook kommetjes etc. om de geesten tevreden te stellen...
Toen Manuel het voor de eerste keer zag hier bij onze verblijfplaats zei hij 'hé, een prijs'. hij dacht dat het een soort van gouden beker was. Niet dus..

- Te horen dat komende zondag 11 Khmer mensen gedoopt zullen worden en daar bij mogen zijn!!

- Het verschil te zien tussen mega-villa's en piepkleine bouwvalletjes ernaast..

- Te horen dat de schoonmaakster van ons 'resort' 2 jonge kinderen heeft, die ze maar eens per maand ziet

- Te zien hoe ze geniet van Manuel en Juda..

- De neutrale aanblik van een verkoopster te zien veranderen in een big smile als Manuel bij het weggaan 'joom reap lye' zegt (= tot ziens)

- Te zien hoe Manuel tijdens een meeting met een teamlid in een restaurantje verkiest om ipv bij ons, buiten bij de wachtende tuk-tuk-driver te gaan zitten 

- Te weten dat veel van de toeristen hier niet zomaar komen...

- Te horen dat pas een meisje niet kwam opdagen op school en ze volgens haar medeleerlingen in een karaoke-bar aan het 'werk' was..




enz. enz. zoveel indrukken! Ik post dit bericht alvast maar.. de foto's hopen er morgen op te komen!

Gekko's op de muur, bananen aan de bomen...: We Zijn Er!

Afgelopen week stond in het teken van inpakken en genieten van de paar vrije dagen van onze voorjaarsvakantie. Het was fijn om samen de tijd te hebben om alle spullen bij elkaar te zoeken, nog even naar de winkel, nog even dit nog even dat. Daarbij kwam voor ons wel een grote uitdaging: maandagavond begon Juda met overgeven en diarree en dinsdag Manuel ook! Ja, dat was wel even een beproeving, zeker toen Juda in de auto naar Schiphol toch ineens alles er weer uitgooide in de auto! Veel mensen hebben meegebeden en (zo) bleven we toch de moed houden dat het tijdens de reis goed zou gaan.

En inderdaad: het was een lange en vermoeiende maar goede reis zonder overgeven. En nu zijn we er: Siem Reap, Cambodja!

We hebben een heerlijk plekje om te verblijven. Speciaal voor ons uitgezocht door het team hier, met het oog op de kids: airco en een tuin (de meeste verblijven liggen gelijk aan de weg zonder tuin). Bij die airco had ik eerst zoiets van 'dat is niet persé nodig hoor', maar nu we er zijn kan ik eerlijk zeggen: we hebben hem echt nodig! Het is hier WARM en niet zomaar een beetje... én.. het schijnt nu pas te gaan opbouwen. In april zal het hier op zn warmst zijn..

De eerste dag konden we lekker uitpuffen, echt fijn: geen verwachtingen, gewoon even rust! Gister zijn we om beurten naar de markt geweest met een van de teamleden: achterop een scooter in het verkeer van Cambodja: dat gaat wel even anders als in NL. Iedereen zoeft door elkaar heen, welke kant je maar op wilt. Manuel vond het wel erg stoer om een helm op te hebben:)

Ook al komen hier best wat toeristen, kleine blonde kinderen zien ze hier nauwelijks en dat valt te merken. Knuffels, kusjes, kneepjes in de wang dat is wat Manuel en Juda meekrijgen. Tot nu toe laten ze het maar gewoon over zich heen komen.

Het is leuk om te zien dat ze beide al snel contact maakten met de kinderen uit de straat. De eerste middag heeft Manuel wel een half uur lang naar de kinderen beneden (wij wonen boven) gekeken: ze riepen dingen en trokken gekke bekken naar elkaar. Inmiddels wordt er samen gevoetbald, grapjes uitgehaald en snoepjes gedeeld van de overbuurkinderen die een kraampje aan de weg hebben.

Zelfs Juda had de kinderen nodig leek het wel, om zich weer lekker te voelen: vanaf dat we aankwamen wilde hij niets meer eten en drinken. De volgende ochtend had hij maar 1 keer geplast en at en dronk opnieuw niet, maar was heel sloom, huilerig en hangerig. We stonden echt op het punt van wel/niet een dokter te bellen. smiddags was ik even alleen met een huilende Juda in de tuin en ineens hoorden we kinderen. En gelijk wees Juda met zn vinger: daar wil ik heen. Nou prima, dan kijken we toch even. En het bijzondere gebeurde: na het contact met de kids wat hij allemaal best

vond (hij kreeg een bloem in zn haar, knuffels en een kus) is hij opgeknapt. Hij lacht weer, wilde weer drinken en eten! Amazing..prijs God

Vanmorgen hebben we heerlijk gerelaxed en zo meteen worden we opgehaald met een tuk-tuk (brommer met een koetsje erachter) en gaan we naar de kerk: we zijn benieuwd!

Nu eerst even een siesta :)