Gekko's op de muur, bananen aan de bomen...: We Zijn Er!

Afgelopen week stond in het teken van inpakken en genieten van de paar vrije dagen van onze voorjaarsvakantie. Het was fijn om samen de tijd te hebben om alle spullen bij elkaar te zoeken, nog even naar de winkel, nog even dit nog even dat. Daarbij kwam voor ons wel een grote uitdaging: maandagavond begon Juda met overgeven en diarree en dinsdag Manuel ook! Ja, dat was wel even een beproeving, zeker toen Juda in de auto naar Schiphol toch ineens alles er weer uitgooide in de auto! Veel mensen hebben meegebeden en (zo) bleven we toch de moed houden dat het tijdens de reis goed zou gaan.

En inderdaad: het was een lange en vermoeiende maar goede reis zonder overgeven. En nu zijn we er: Siem Reap, Cambodja!

We hebben een heerlijk plekje om te verblijven. Speciaal voor ons uitgezocht door het team hier, met het oog op de kids: airco en een tuin (de meeste verblijven liggen gelijk aan de weg zonder tuin). Bij die airco had ik eerst zoiets van 'dat is niet persé nodig hoor', maar nu we er zijn kan ik eerlijk zeggen: we hebben hem echt nodig! Het is hier WARM en niet zomaar een beetje... én.. het schijnt nu pas te gaan opbouwen. In april zal het hier op zn warmst zijn..

De eerste dag konden we lekker uitpuffen, echt fijn: geen verwachtingen, gewoon even rust! Gister zijn we om beurten naar de markt geweest met een van de teamleden: achterop een scooter in het verkeer van Cambodja: dat gaat wel even anders als in NL. Iedereen zoeft door elkaar heen, welke kant je maar op wilt. Manuel vond het wel erg stoer om een helm op te hebben:)

Ook al komen hier best wat toeristen, kleine blonde kinderen zien ze hier nauwelijks en dat valt te merken. Knuffels, kusjes, kneepjes in de wang dat is wat Manuel en Juda meekrijgen. Tot nu toe laten ze het maar gewoon over zich heen komen.

Het is leuk om te zien dat ze beide al snel contact maakten met de kinderen uit de straat. De eerste middag heeft Manuel wel een half uur lang naar de kinderen beneden (wij wonen boven) gekeken: ze riepen dingen en trokken gekke bekken naar elkaar. Inmiddels wordt er samen gevoetbald, grapjes uitgehaald en snoepjes gedeeld van de overbuurkinderen die een kraampje aan de weg hebben.

Zelfs Juda had de kinderen nodig leek het wel, om zich weer lekker te voelen: vanaf dat we aankwamen wilde hij niets meer eten en drinken. De volgende ochtend had hij maar 1 keer geplast en at en dronk opnieuw niet, maar was heel sloom, huilerig en hangerig. We stonden echt op het punt van wel/niet een dokter te bellen. smiddags was ik even alleen met een huilende Juda in de tuin en ineens hoorden we kinderen. En gelijk wees Juda met zn vinger: daar wil ik heen. Nou prima, dan kijken we toch even. En het bijzondere gebeurde: na het contact met de kids wat hij allemaal best

vond (hij kreeg een bloem in zn haar, knuffels en een kus) is hij opgeknapt. Hij lacht weer, wilde weer drinken en eten! Amazing..prijs God

Vanmorgen hebben we heerlijk gerelaxed en zo meteen worden we opgehaald met een tuk-tuk (brommer met een koetsje erachter) en gaan we naar de kerk: we zijn benieuwd!

Nu eerst even een siesta :)